မေကြ႔မေကာက္၊ ႐ိုးေျဖာင့္တိုင္းသာ၊ ေျပာဆိုပါ… at 11:40 AM

မုသာ၀ါဒ- မဟုတ္မမွန္ ေျပာဆိုျခင္း၊ လိမ္လည္လွည့္ပတ္ျခင္းဟု အနက္ရွိ၏။ မဟုတ္မမွန္ေသာစကားဟူရာ၌ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာ၍လည္းေကာင္း၊ စာျဖင့္ေရး၍လည္း ေကာင္း၊ ကိုယ္လက္စသည္ကို လႈပ္ျပ၍လည္းေကာင္း လိမ္သမွ်ညာျဖန္းသမွ် အားလံုး ပါ၀င္၏။

သူတစ္ပါးတို႔အက်ိဳးစီးပြားပ်က္သြားေအာင္ လိမ္ညာလွည့္ျဖားေသာ မုသားမ်ိဳး သည္ အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ္အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္မွာစိုး၍၊ ျပက္ရယ္ျပဳလို၍ လိမ္ညာျခင္းကား အျပစ္နည္း၏။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္လိမ္ညာျခင္းပင္ျဖစ္ေစ လိမ္ ညာတတ္ေသာ အက်င့္မျဖစ္ေအာင္ သတိထားၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေပသည္။ “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟု ေျပာေလ႔ရွိၾကသည္။ ယင္းစကားျဖင့္ အခ်ိဳ႕က ကဗ်ာလကၤာ စီကံုး ေရးသားရာ၌ပင္ မုသားမပါက ေျပျပစ္မႈမရွိဟု ယူဆၾကသည္။ ထိုစကားသည္ မွားယြင္း ေသာစကားသာျဖစ္ေပ၏။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားသည္ စကားေျပာရာ၌ လည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာလကၤာမ်ား သီကံုးေရးသားရာ၌လည္းေကာင္း မုသားကိုေျပာဆို ေရးသားမႈမရွိၾကပါ။

မုသားစကား ေျပာဆိုရာ၌ အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးေအာင္ ေျပာဆိုလွ်င္ မုသာ ၀ါဒကံထိုက္၏။ အက်ိဳးစီးပြား အနည္းငယ္ပ်က္စီးလွ်င္ အျပစ္နည္း၏။ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုမဆို “မျမင္ပဲ ျမင္၏၊ မၾကားပဲၾကား၏၊ မေတြ႔ပဲ ေတြ႔၏၊ မသိပဲ သိ၏၊ ျမင္လ်က္ မျမင္၊ ၾကားလ်က္ မၾကား၊ ေတြ႔လ်က္ မေတြ႔၊ သိလ်က္ မသိ” ဟု ေျပာဆို ေသာ လူယုတ္မာတို႔၏ စကား(အနရိယေ၀ါဟာရ) ရွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ တစ္မ်ိဳး မ်ိဳးကိုေျပာ လွ်င္ အျပစ္ႀကီး၏။ မဟုတ္မမွန္ေျပာ၍ သံဃာကို အသင္းခြဲေသာ (ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲေစေသာ) မုသာ၀ါဒသည္ ပို၍အျပစ္ႀကီးေလး၏။

ေရွးဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားသည္ သတ္မႈ၊ ခိုးမႈ၊ ကာမက်ဴး လြန္မႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္မိခဲ႔ၾကေသာ္လည္း သူတစ္ပါးအက်ိဳး စီးပြား ပ်က္စီးခၽြတ္ယြင္းေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ မုသားကို လံုး၀မေျပာမဆိုခဲ႔ၾကေပ။ သို႔ ေသာ္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြား မထိခိုက္မပ်က္စီးေသာ မုသားမ်ိဳးကိုမူ ေျပာဆိုခဲ႔ ၾကဖူးပါ သည္။
ဥပမာ- ဒုကနိပါတ္ သံသုမာရဇာတ္၌ သံသုမာရ မိေက်ာင္းက ဘုရားအေလာင္း ၀ါနရိႏၵေမ်ာက္မင္း၏ အူအသည္းကို ေတာင္းေသာအခါ အေလာင္းေတာ္က “ငါတို႔ ေမ်ာက္မ်ိဳး၏ အူအသည္းကား ကိုယ္ထဲ၌ မရွိ” ဟုေျပာ၍ နီရဲေသာ ေရသဖန္းသီးကို လက္ညိႈးညႊန္ျပခဲ႔ဖူး၏။ ပရိယာယ္ျဖင့္ေျပာေသာေၾကာင့္ မုသာ၀ါ ဒကံမထိုက္။ ဧကနိ ပါတ္ ပဥၥာ၀ုဓဇာတ္၌လည္း အေလာင္းေတာ္ပဥၥာ၀ုဓမင္းသားက သိေလသေလာမ ဘီလူးအား “ငါ့၀မ္းထဲ၌ ၀ရဇိန္လက္နက္ရွိ၏၊ ငါ့ကို နင္စားေသာ္ ကိုယ္လက္မေက်ပဲ အူအသည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္၍ေသမည္”ဟုေျပာခဲ႔ဖူး၏။ ဤကဲ႔သို႔ ဘုရားအေလာင္း ေျပာဆိုခဲ႔ေသာ မုသားမ်ားမွာ မုသာ၀ါဒကံမထိုက္ေပ။ အဘယ္႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပညာ တည္းဟူေသာ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ရည္ရြယ္ရင္းရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

မုသာ၀ါဒအရာ၌ အက်ိဳးစီးပြားပ်က္စီးမွ မုသာ၀ါဒကမၼပထ ေျမာက္ ၏။ အက်ိဳး စီးပြား မပ်က္စီးလွ်င္ မုသာ၀ါဒကံမွ်သာျဖစ္သည္။ မုသား စကား ေျပာဆိုေသာ အဂၤါ(၄)ပါးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) မဟုတ္မမွန္ေသာ အေၾကာင္းျဖစ္ျခင္း၊
(၂) လိမ္ညာလွည့္စားလိုစိတ္ရွိျခင္း၊
(၃) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၄) မိမိလွည့္စားသည့္ အဓိပၸာယ္ကို သူတစ္ပါးနားလည္ျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါ
သည္။

မုသားေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာအျပစ္(၉)မ်ိဳးရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ-
(၁) ယခုဘ၀၌ စကားပီပီသသ မေျပာတတ္ျခင္း။
(၂) သြားမ်ား မညီမညြတ္ ရွိျခင္း။
(၃) ခံတြင္း ပါးစပ္ ပုပ္ညွီျခင္း။
(၄) ကိုယ္အေရအသား ပူရွိန္ေျခာက္ကပ္ စိုစိုဖတ္ဖတ္မရွိျခင္း။
(၅) မ်က္စိ-နား စေသာ ဣေျႏၵမ်ား ေနာက္က်ဳက်ဳရွိျခင္း။
(၆) ပံုဟန္မလွပဲ ဆိုးရြားခြ်တ္ယြင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္း။
(၇) သူတစ္ပါးအေပၚ၌ ၾသဇာမတည္ျခင္း။
(၈) အေျပာအဆို ႏႈတ္လွ်ာမ်ား ေထာ္ေလာ္ၾကမ္းတမ္းျခင္း။
(၉) စိတ္မတည္ပဲ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတတ္ျခင္း တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။
လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ-
“မုသားစကား၊ ေျပာဆိုျငားမူ၊ စကားမၿပီ၊ သြားမၿငီတည္း၊ ပုပ္ညွီပါးစပ္၊ ေျခာက္ ကပ္ကိုယ္ေရ၊ ဣေႁႏၵယြင္းေနာက္၊ ပံုယြင္းေဖာက္၍၊ မေရာက္ၾသဇာ၊ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္း ေထာ္၊ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္၊ စိတ္မတည္သည္၊ ေရွာင္မည္အျပန္ အက်ိဳးတည္း။”


ဤသို႔စသည္ျဖင့္ အျပစ္မ်ားပါသည္။ မုသားေျပာဆိုသူသည္ ဘယ္ကိစၥ၌မွ် မယံု ၾကည္ရေသာေၾကာင့္ အႀကီးအကဲမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဤျပဆိုခဲ႔ေသာ အျပစ္တို႔ကား ၀ဋ္လိုက္ ေသာအားျဖင့္ ေရာက္ေလရာဘ၀၌ ရတတ္ေသာအျပစ္မ်ားသာရွိေသး၏။ တခ်ိဳ႕ေသာ မုသားစကားမ်ားမွာ ငရဲေရာက္ေအာင္ပင္ အျပစ္ႀကီး၏။ ကမၻာဦးတြင္ ေစတီယတိုင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ေသာ “ဥပ၀ရ” ေခၚ ေစတီယမင္းသည္ မုသားစကား ေျပာဆိုခဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳျပီး အ၀ီစိ၌ ခံစားရသည္ကို သံေ၀ဂယူသင့္လွပါသည္။

ဤ ေစတီယ၀တၳဳ၌ မုသာ၀ါဒ၏အျပစ္ကား လြန္လြန္းလွ၏ဟု မွတ္ထင္ၾကေပ လိမ္႔မည္။ မလြန္လြန္းပါေပ။ ထိုေစတီယမင္း၏ မုသားေျပာေသာအခ်ိန္ကား တစ္စံုတစ္ ေယာက္မွ် မုသားေျပာသူမရွိေသးေခ်။ အားလံုးသစၥာတည္ေသာအခါျဖစ္သည္။ ညစ္ စုတ္ေပေတေနေသာလက္ႏွီး၌ အိုးမဲထိေသာ္လည္း မထူး၊ ျဖဴစင္ေသာ ပ၀ါ၌ကား ျမဴမႈန္႔ ေလာက္ အကြက္ကေလးပင္ ထင္ရွားသကဲ႔သို႔ အားလံုးသစၥာတည္ၾကေသာကာလ၌ ပထမျဖစ္ေသာ ထိုမုသားသည္ အလြန္ထင္ရွား၍ အျပစ္လည္းႀကီးမားေလသည္။ ယခုေခတ္ကား “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟူေသာစကားကို လက္ကိုင္ျပဳလ်က္ မုသား ကို ေရလဲႏွင့္ သံုးစြဲေနၾကေသာေခတ္ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ မုသားေပါေသာေခတ္၌ မုသားေျပာသူတိုင္း ေျမမ်ိဳရလွ်င္ ေျမႀကီးပင္ အားလပ္ခြင့္ရေတာ႔မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကမၻာဦး၌ မုသားေလာက္အျပစ္ႀကီးေသာ အျပစ္မ်ားလည္း မရွိေသးေပ။ ယခု ေခတ္၌ကား မုသားေလာက္အျပစ္ကို အျပစ္ဟု ဆိုဖြယ္မရွိေလာက္ေအာင္ ထို႔ထက္ဆိုးရြားေသာ အျပစ္ႀကီးေတြက လႊမ္းမိုးေန ေသာ ကာလ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ေခတ္အေလ်ာက္ မုသားအျပစ္က မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးမထင္ရွားေစကာမူ သံသရာ၌ ၀ဋ္လိုက္ေသာအျပစ္မွာ ေစတီယမင္း၏ အျဖစ္မ်ိဳး ထက္ သက္သာလွမည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ တကယ္႔သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္မွန္လွ်င္ သစၥာပါရမီကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျဖည့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မုသားမွန္သမွ်ကို အေသးအဖြဲ ကစ၍ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ သစၥာပါရမီကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ျဖည့္က်င့္ၾကပါလွ်င္ မိမိ၌ တည္ေသာသစၥာေၾကာင့္ အလိုလိုအရွိန္အ၀ါတက္လာလိမ္႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။

“မုသားမပါ၊ လကၤာမေခ်ာဟု၊ ဆိုး႐ိုးလိုက္ကာ၊ မမိုက္ပါပ၊ဲ သစၥာစကား၊ ေျပာဆိုသြားကာ၊ ၿငိမ္းရာဒုကၡ၊ လွမ္းကုန္ၾကဟု၊ ႏိႈးေဆာ္သမႈ၊ ေဆာင္းပါးျပဳသည္၊ မ်ားေထြသာဓု၊ ေခၚေစသတည္း။”